De persoonlijke bijdrage van
lobby gastheer Bert Kommerij
7 juli 2019
“Are you Bert?”
“Yes,” zeg ik en wijs op mijn naamplaatje.
“Er wordt over je gesproken op Tripadvisor.”
Ik sta in de lift met een wat oudere man. Sandalen, korte broek. Hij lacht naar me terwijl de lift daalt. Hij lijkt op iemand, een acteur, maar de naam schiet me niet te binnen.
“Good things? Bad things?”
“Oh no. Good things,” zegt hij. “Ze noemen je een echte vriend.”
“Een vriend?”
De man staart me aan met een verwachtingsvolle blik, alsof ik nu terplekke iets ‘vriend-achtigs’ moet zeggen of doen. Hij wil duidelijk weten of het waar is wat hij gelezen heeft.
We zijn op nul.
De deuren gaan open.
Ik geef hem een hand en wens hem een prettige dag. Voor een eerste ontmoeting als upcoming friend geen slechte start.
Op Tripadvisor zie ik dat het Hotel weer een plek gestegen is. Nu staan we op 33 met een 4,5. Dat is heel hoog. Binnenkort stormen we de top twintig binnen, dat moet haast wel. De reacties zijn laaiend enthousiast. Personeel, architectuur, keuken, hygiëne. En een perfecte skybar!
Ik scroll door de reviews op zoek naar mijn eigen naam. Het voelt een beetje kinderachtig. Alsof ik mezelf aan het googelen ben, maar ik wil weten of het waar is. Wie heeft dat geschreven? Een vriend zijn doe je niet alleen.
Terwijl ik dit schrijf vraag ik me af of het wel verstandig is om het over Tripadvisor te hebben. Schrijven over Tripadvisor is een hachelijke zaak, omdat Tripadvisor voor veel reizigers de doorslag geeft waar ze naar toegaan of juist niet.
Tripadvisor heeft macht.
De gast weet dat en het hotel weet dat. Iedere review telt. In het spel dat vervolgens ontstaat geldt één regel: wat eenmaal op Tripadvisor staat, blijft op Tripadvisor. En iedereen leest mee.
“Bert takes care of your well being like a real friend.”
Gevonden.
Het staat er.
Ik kijk naar de afzender.
Herman_8803.
Dat moet de man zijn die samen met zijn vrouw op weg was naar de kust, zoals ieder jaar, maar deze keer eerst een paar dagen Amsterdam wilde doen. En een kamer zocht met uitzicht op de Shelltoren, omdat daar een familiegeschiedenis lag. Er zaten Nederlandse voorouders in het verhaal, bleek later. Perfecte gasten. Vriendelijk, nieuwsgierig. Humor ook.
Ik schiet in de lach. In de review noemt Herman mij een ‘shining star.’
“Wat is er,” vraagt Britt, die naast me zit.
Ik zeg: “Eigenlijk zouden wij op Tripadvisor ook reviews over gasten moeten gaan schrijven.”
“Hoezo?”
“Als gasten ons beoordelen, waarom wij hen dan niet?”
“Aha,” zegt Britt met een uitgestreken gezicht. “Wij vonden het ook heel leuk dat u er was. Alleen wilt u in vervolg niet zo’n troep achterlaten op uw kamer en de sofa weer terugzetten op de plek waar ie stond… Zoiets?”
“Ja,” zeg ik. “Zoiets.”
“Dat kan niet,” zegt ze.
“Nee,” zeg ik, “Dat kan echt niet.”
Later op de dag zie ik mijn nieuwe liftvriend door de lobby schuifelen.
“Kijk,” zeg ik tegen Britt, “net Klaus Maria Brandauer.”
“Wie is dat?”
“Google maar.”
Komen hier de werktijden van deze week: ma: 12.00-20.00 di: 7.00-15.00 vrij za: 15.00-23.00 zo:10.00-18.00
See you in the lobby!